Camera Zizanio

Η CAMERA ZIZANIO ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΓΗΣ: DIMA 2012

Το φετινό καλοκαίρι επιφύλασε κάτι ξεχωριστό για μένα. Εκεί που όλοι περίμεναν να τελειώσουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια για να καταφύγουν στις παραλίες, εγώ δε μπορούσα να περιμένω για το επόμενο μεγάλο ταξίδι μου: στην Κορέα.

Όποτε με ρωτάει κάποιος για τις ευκαιρίες που μου έχουν προσφέρει το Διεθνές Φεστιβάλ κινηματογράφου Ολυμπίας και η Camera Zizanio, πάντα ξεκινώ τη διήγηση από το 2005, που ο   Kalman Czibolya με προσκάλεσε στο Zoom to Europe and the World στην Ουγγαρία. Τότε ήταν που παρέα με άλλα παιδιά από το φεστιβάλ μας γνώρισα μεταξύ άλλων τον Κορεάτη σκηνοθέτη Wangtae Lim.

Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου μετά από 2 προσκλήσεις που δεν είχα καταφέρει να αποδεχτώ, είπα το “ναι” για το φεστιβάλ DINFAC 2012, στο πανεπιστήμιο DIMA της Νότιας Κορέας.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω αρκετά φεστιβάλ μέχρι σήμερα, τόσο μακριά όμως πρώτη φορά πήγαινα. Άλλη μια ιδιαιτερότητα του ταξιδιού είναι πως όχι μόνο ταξίδευα μόνη μου, αλλά ήμουν και η μοναδική Ελληνίδα που θα βρισκόταν εκεί. Αυτό φυσικά δε με φόβιζε, αντιθέτως με ενθουσίαζε περισσότερο η ιδέα του να συνεργαστώ αποκλειστικά με άτομα διαφορετικών από τη δική μου εθνικοτήτων.

Ύστερα από πολλές ώρες μέσα στο αεροπλάνο, με παρέλαβαν από το αεροδρόμιο άνθρωποι του πανεπιστημίου και με μετέφεραν στο DIMA, όπου πρώτο από όλους είδα τον καθηγητή Wangtae Lim που περίμενε αρκετά χρόνια να με δει στη χώρα του αντί για την Ευρώπη που πάντα τον συναντούσα. Κάπου εκεί ξεκίνησαν και οι υπόλοιπες γνωριμίες με συμμετέχοντες από Αγγλία, Καλιφόρνια, Αυστραλία, Ταϋλάνδη, Κίνα, Βιετνάμ και φυσικά Κορέα.

Το πρόγραμμα του φεστιβάλ είχε συγκεκριμένη δομή, κάτι που το καθιστούσε αρκετά απαιτητικό σε θέμα ενέργειας και χρόνου. Από την πρώτη μέρα είμασταν όλοι χωρισμένοι σε ομάδεςτων 6 περίπου ατόμων, μαζί με έναν Κορεάτη υπεύθυνο της ομάδας για οτιδήποτε χρειαζόμασταν σε θέμα τεχνικής βοήθειας, εξοπλισμού και, φυσικά, γλώσσας! Έχοντας φροντίσει τις πρώτες μέρες να μας κάνουν μαθήματα θεωρίας και πράξης σε σκηνοθεσία, εικονοληψία και μοντάζ και δίνοντάς μας τον απαραίτητο εξοπλισμό, είχαμε 2 ημέρες για να ολοκληρώσουμε μία ταινία περίπου τριών λεπτών η κάθε ομάδα. Έχοντας δει πολλές από τις ταινίες των προηγούμενων ετών και σύμφωνα με την κριτική επιτροπή, φέτος το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό, τόσο σε θέμα ιδεών αλλά ακόμα περισσότερο στο τεχνικό κομμάτι.

Ακόμα περισσότερο ενθουσιάστηκα μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού για τις ταινίες, αφού η ομάδα μου κατάφερε και απέσπασε το 1ο βραβείο μεταξύ των ταινιών των διεθνών ομάδων, με την ταινία “Long Haul”. Και, ειλικρινά, ήταν η καλύτερη δουλειά που έχω προσωπικά κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν υποστηρίζω πως είχαμε το πιο δυνατό σενάριο ή τα καλύτερα μυαλά, αλλά πιστεύω πραγματικά πως ήμουν πολύ τυχερή που βρέθηκα να συνεργαστώ με τα συγκεκριμένα άτομα. Όχι μόνο ήταν όλοι ταλαντούχοι, αλλά δέναμε πολύ και μεταξύ μας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, δεν υπήρξε στιγμή που κάποιος θεώρησε τον εαυτό του καλύτερο από τους υπόλοιπους, ή που να τσακωθήκαμε. Ήμασταν συνεχώς μαζί, μια ενωμένη και χαρούμενη παρέα, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και σε αυτό το σημείο νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω αυτούς τους ανθρώπους: τον Ben, τη Geo, την Cassandra, τον Sebastian, το Dong και φυσικά τον υπεύθυνο της ομάδας μας, που μάθαμε να αποκαλούμε “Jack” (ιδέα του ίδιου να συστήνεται έτσι, για να μη μπερδευόμαστε με τα Κορεάτικα ονόματα).

Ένα μεγάλο ευχαριστώ χρωστάω για ακόμη μια φορά στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας και την Camera Zizanio, για δύο κύριους λόγους αυτή τη φορά. Ο ένας είναι ασφαλώς πως χωρίς τις ευκαιρίες που μου έχουν προσφέρει, δε θα είχα καταφέρει ποτέ να βιώσω τέτοιου είδους εμπειρίες, να δημιουργήσω φιλίες και γνωριμίες σε όλο τον κόσμο και φυσικά να με καλέσουν στο φεστιβάλ στην Κορέα. Ο δεύτερος, είναι για τις γνώσεις που μου έχουν καλλιεργήσει. Από τη μία το ενδιαφέρον μου και η περιέργεια για το πώς δημιουργείται μια ταινία, από την άλλη τα εργαστήρια και οι ανάγκες του Zizanio News στο οποίο βοηθάω τόσα χρόνια, με έκαναν να αποκτήσω γνώσεις θεωρητικές και πρακτικές πάνω σε όλα τα διαφορετικά στάδια παραγωγής μιας ταινίας. Φυσικά και αυτό είναι κάτι που ήξερα εδώ και καιρό, στην Κορέα όμως που οι υπόλοιποι διεθνείς συμμετέχοντες ήταν φοιτητές σε σχολές κινηματογράφου, συνειδητοποίησα πως είχαμε ακριβώς τις ίδιες δυνατότητες κατά τη δημιουργία ενός βίντεο.

Τέλος, δε μπορώ να μην αναφέρω και τη διευθύντρια του Ιδρύματος Τέχνης Σκοπέλου, Jill Somer, (με την οποία είχαμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν), αφού αυτή ήρθε σε επικοινωνία με το πανεπιστήμιο DIMA και θεώρησε πως ήταν καλή ευκαιρία για μένα να πάω. Δυστυχώς, με τη δύσκολη κατάσταση που περνάμε στη χώρα μας, δε βρέθηκε κάποιο άλλο από τα παιδιά του Φεστιβάλ της Σκοπέλου διαθέσιμο να έρθει μαζί μας,

Αυτή ήταν λοιπόν η δική μου εμπειρία από το DINFAC 2012 και μαζί το πρώτο μου ταξίδι στην Κορέα, η οποία με εξέπληξε ευχάριστα. Το ίδιο έχω να πω και για τη διοργάνωση του Φεστιβάλ, αφού εκτός από καλό πρόγραμμα που τηρούνταν απόλυτα, είχε και πολλούς εθελοντές πρόθυμους να βοηθούν συνεχώς τους συμμετέχοντες. Μακάρι να καταφέρουν και άλλα παιδιά, μικρότερα από μένα, με όρεξη και αγάπη για τον κινηματογράφο, να βιώσουν τέτοιες εμπειρίες. Γιατί όχι και στην Κορέα πάλι. Άλλωστε, μια συμβουλή μου κυρίως προς τους γονείς, είναι πως δεν έχουν να φοβούνται τίποτα: είμαστε όλοι μια οικογένεια. Η οικογένεια του Φεστιβάλ μας.

Ευχαριστώ κύριε Νίκο, ευχαριστώ Wangtae.

Γεσθημανή Ρουμπάνη